Juliusz Zieliński bohater nieco zapomniany

Profesor Teresa Szostek, wnuczka przedwojennego nauczyciela i kierownika polskiej szkoły w Złotowie, Juliusza Zielińskiego, a jednocześnie krewna ks. dra Bolesława Domańskiego, podarowała Muzeum Ziemi Złotowskiej pamiątki rodzinne: dokumenty, zdjęcia, osobiste drobiazgi (np. binokle dziadka Juliusza).

Dary zostaną udostępnione zwiedzającym w przyszłym roku. Będzie je można obejrzeć na specjalnej wystawie przygotowanej przez muzeum. Aktualnie zaś pracownicy złotowskiego muzeum przypominają sylwetkę Juliusza Zielińskiego o którym Maria Zientara-Malewska tak pisała: „Najdłużej w szkole złotowskiej pracował Juliusz Zieliński. Zasługi jego są wielkie i dotychczas niedocenione. Czyż nie można by jednej ze złotowskich ulic lub szkół nazwać jego imieniem? Wszak ten zasłużony krzewiciel idei polskości przypłacił to własnym życiem w obozie koncentracyjnym.”.

Juliusz Zieliński (1881 – 1944) był absolwentem Seminarium Nauczycielskiego w Tucholi. Do 1929 roku pracował w okolicach Grudziądza. W 1912 poślubił córkę nauczyciela, siostrę proboszcza zakrzewskiego, Marię Domańską.. W 1929 Juliusz Zieliński został kierownikiem polskiej szkoły w Złotowie. Placówką kierował całe 10 lat.

Biblioteka Muzeum Ziemi Złotowskiej

Po dojściu Hitlera do władzy Zieliński był szykanowany. W lipcu 1939 roku schorowany, dochodzący do sześćdziesiątki, nauczyciel zdecydował się na powrót do Grudziądza, gdzie mieszkała jego żona z dziećmi i gdzie czekał na niego etat w szkole. Pracy jednak nie zdążył podjąć, bo wybuchła II wojna światowa.

Zieliński został aresztowany i sądzony za „polszczenie niemieckich dzieci w Złotowie”. Trafił do Oranienburga-Sachsenhausen, potem do Dachau, gdzie więziono go aż do śmierci. Zginął w komorze gazowej 9 stycznia 1944 roku.

Tablica pamiątkowa poświęcona J. Zielińskiemu i Styp-Rekowskiemu znajduje się w Szkole Podstawowej nr 1 w Złotowie.