III Turniej Strzelecki Pamięci Żołnierzy Wyklętych za nami! Zbiórka charytatywna przerosła oczekiwania!

Turniej Strzelecki Pamięci Żołnierzy Wyklętych organizowany jest przez Kurkowe Bractwo Strzeleckie w Krotoszynie już po raz trzeci.

Najważniejszą kategorią była Tarcza Żołnierzy Wyklętych. Poza nią rywalizowano o Tarczę Losową, Tarczę Charytatywną i Kura. Tym razem zbierano na rehabilitację brata Kazimierza Lisiewskiego, który przeszedł rok temu operację kręgosłupa. Podczas turnieju udało się uzbierać 2,1 tys. zł!

Tarcza Pamięci Żołnierzy Wyklętych:

1. Jarosław Wojtczak - Kurkowe Bractwo Strzeleckie w Ostrowie Wielkopolskim
2. Paweł Kazowski - Kurkowe Bractwo Strzeleckie w Krotoszynie
3. Michał Fabianowski - niezrzeszony

Tarcza Charytatywna Restauracji "Cristal":

1. Paweł Kazowski - Kurkowe Bractwo Strzeleckie w Krotoszynie
2. Marek Balcerek - Kurkowe Bractwo Strzeleckie w Jutrosinie
3. Bartosz Marciszewski - Kurkowe Bractwo Strzeleckie w Krotoszynie

Tarcza Losowa:

1. Bartosz Marciszewski - Kurkowe Bractwo Strzeleckie w Krotoszynie
2. Jarosław Wojtczak - Kurkowe Bractwo Strzeleckie w Ostrowie Wielkopolskim
3. Przemysław Krzykos - Kurkowe Bractwo Strzeleckie im. ks. Kazimierza Jagielskiego w Raszkowie

Kur:

1. Alina Stefańska - niezrzeszona
2. Marek Stefański - Kurkowe Bractwo Strzeleckie im. ks. Kazimierza Jagielskiego w Raszkowie
3. Krystian Kłopocki - Kurkowe Bractwo Strzeleckie w Krotoszynie

Warto wspomnieć, że od 2011 r. dnia 1 marca obchodzi się corocznie Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych”. Tego dnia w 1951 roku w więzieniu mokotowskim wykonano wyrok śmierci na siedmiu członkach IV Zarządu Głównego Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”: Łukaszu Cieplińskim, Mieczysławie Kawalcu, Józefie Batorym, Adamie Lazarowiczu, Franciszku Błażeju, Karolu Chmielu i Józefie Rzepce – będących ostatnimi ogólnopolskimi koordynatorami „Walki o Wolność i Niezawisłość Polski z nową sowiecką okupacją”.

Dwa lata temu patronem imprezy był mjr Franciszek Jaskulski ps. „Zagończyk" (1913-1947), jeden z dowódców organizacji Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość (WiN) pochodzący ze Zdun. Rok temu strzelano o drewnianą tarczę kpt. Jana Kempińskiego ps. „Błysk" (1921-1946). „Błysk" z Wielkopolskiej Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Warta". Działał na terenie kilku powiatów m.in. powiatu krotoszyńskiego, rozbijając posterunki Milicji Obywatelskiej w Sulmierzycach, czy Koźminie. W tym roku patronem imprezy został por. Władysław Kędzierski ps. „Lech II", „Szach".

Władysław Kędzierski urodził się 26 sierpnia 1898 r. jako syn młynarza Jana Kędzierskiego i Marii z d. Chytrej. Na świat przyszedł we wsi Tyble w powiecie wieluńskim w województwie łódzkim. Ukończył tam 4 klasy szkoły powszechnej jeszcze w czasie zaboru rosyjskiego. Przez kolejne trzy lata uczył się w zawodzie ślusarskim. W maju 1914 r. wyjechał zarobkowo do krewnych do wschodniej Francji. Po zajęciu miejscowości przez Niemców został internowany i zmuszony do pracy przy fortyfikacjach. W listopadzie 1918 r. wrócił do Polski i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. Od lutego 1919 r. służył w Wojsku Polskim. Ukończył szkołę podoficerską w Warszawie i służył w 1 kompanii VIII Batalionu Saperów, a potem w XXIX Batalionie Saperów. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, za którą otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari i dwukrotnie Krzyż Walecznych. Po zakończeniu wojny pozostał w wojsku i służył w 3 Batalionie Saperów w Wilnie (do 1928 r.), 7 Batalionie Saperów w Poznaniu (do 1930 r.), a potem przeniesiono go do 56 Pułku Piechoty Wielkopolskiej w Krotoszynie. W tym okresie odznaczono go Krzyżem Niepodległości, Medalem pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Srebrnym i Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę oraz odznakami pułkowymi 3 Batalionu Saperów, 7 Batalionu Saperów i 56 Pułku Piechoty Wielkopolskiej. W okresie międzywojennym ukończył kurs maturalny i zdał egzamin dojrzałości oraz ukończył dywizyjny kurs podchorążych przy 25 Pułku Piechoty w Szczypiornie. W 1920 r. został sierżantem, po 1930 r. był już starszym sierżantem, a w 1939, jeszcze przed wojną awansowano go do rangi chorążego. W okresie kampanii wrześniowej walczył w szeregach batalionu zapasowego 56 Pułku Piechoty Wielkopolskiej, który został skierowany do Kielc. W okolicach Husiatynia wpadł w ręce Ukraińców i dostał się do niewoli sowieckiej i przebywał w obozie w Starobielsku. Wielu z jego towarzyszy znalazło się potem na liście katyńskiej... Na skutek wymiany jeńców trafił 27 września 1939 r. do niewoli niemieckiej i przebywał w obozie pod Stuttgartem. We wrześniu 1940 r. symulując chorobę, został zwolniony jako inwalida wojenny i wrócił do Krotoszyna, gdzie miał dom przy ul. Szkolnej 1. Zaczął działać w konspiracji, a potem wstąpił do Armii Krajowej. W tym okresie został awansowany najpierw do stopnia podporucznika, a potem porucznika. Używał kryptonimów "Lech II" i "Szach". W 1943 r. zorganizował grupę dywersyjną Kedywu. W styczniu 1944 r. został przypadkowo z rodziną aresztowany, lecz nie rozpoznano go i zwolniono w kwietniu 1944 r. Był też oficerem łącznikowym pomiędzy komendami w Ostrowie Wielkopolskim, Łodzią i Poznaniem. Za działania w okresie II wojny światowej odznaczono go dodatkowo Krzyżem Armii Krajowej i czterokrotnie Medalem Wojska. Po wielkiej wpadce w lipcu 1944 r. 14 lipca uniknął aresztowania i ukrywał się w Gorzupi. W momencie odwrotu Niemców zorganizował z resztek niearesztowanych struktur AK oddział samoobrony, który wyzwolił miasto 23 stycznia 1945 r. Został komendantem wojennym Krotoszyna. Po wejściu do miasta Armii Czerwonej został pierwszym komendantem Milicji Obywatelskiej, którą zorganizował na podstawie swoich struktur AK. Sowieci nie znali jego losów, a obronę miał zorganizować spontanicznie z cywili. W okresie komendantury zorganizował antykomunistyczne struktury w MO w Krotoszynie, Koźminie i Rozdrażewie. Działał w Wielkopolskiej Samodzielnej Grupie Ochotniczej „Warta”. Razem z dowódcą oddziału WSGO ppor. Zygmuntem Borostowskim „Borą" współorganizował nieudany atak na Powiatowy Urząd Bezpieczeństwa Publicznego 24 sierpnia 1945 r. 9 września 1945 r. został rozpoznany i aresztowany przez UB. 15 października 1945 r. zdołał uciec i ukrywał się pod Krotoszynem, m.in. w Durzynie, a potem wyjechał do Lęborka, gdzie pracował w Państwowej Fabryce Mebli, jako księgowy. 18 kwietnia 1947 r. ujawnił się korzystając z amnestii w UB w Warszawie. We wrześniu 1947 r. został aresztowany w Krotoszynie i przewieziony do Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Poznaniu. 28 lutego 1948 r. skazano go na 5 lat, a 3 czerwca 1948 r. zmniejszono wyrok do 10 miesięcy. Po odbyciu kary wyjechał z rodziną do Pruszcza Gdańskiego, gdzie pracował jako kierownik Wytwórni Wód Gazowanych. Zmarł 2 stycznia 1955 r. i spoczął na cmentarzu w Bydgoszczy. 22 lipca 1991 r. wyrok został unieważniony przez Sąd Wojewódzki w Poznaniu. Sąd stwierdził, że "Kędzierski działał na rzecz niepodległej Polski". W 1926 r. wziął ślub z Zofią Galusik i miał z nią córki: Krystynę (ur. 1927 r., lekarkę) i Dobrochnę (ur. 1947 r., dziennikarkę).