Wiktoria - wielka duchem i sercem

Mam na imię Wiktoria, mam 25 lat. Skąd u mnie zamiłowanie do zwierząt? Otóż miłością do zwierząt „zaraził” mnie mój ojciec. Jest weterynarzem. Od kiedy pamiętam u nas w domu zawsze był pies, kot. Były to kundelki i koty dachowce.
Wolny czas uwielbiałam spędzać na wsi u mojej babci. Byłam wtedy w raju, pamiętam do dzisiaj zapach siana po którym skakałam, czy dętkę na ogonie krowy,którą razem z ciocią próbowałam wydoić. Pamiętam – jakby to było wczoraj – kury ,żółte kurczaczki, jajka pochowane w słomie, pachnąca łąka, dojrzewające papierówki i ule pszczół.
Miałam pracę, pasję, jednak mój stan zdrowia zaczął się pogarszać i niestety konieczna była rezygnacja z moich marzeń. Postępująca choroba spowodowała także, że musiałam zrezygnować z pracy. Co zrobić? Poddać się? Nie, to nie w moim typie.

Kiedy miałam dziewięć lat moja „zwierzęca” miłość skupiła się głównie wokół koni. Zaczęłam jeździć konno i wtedy wiedziałam że to jest to! Jeździectwo stało się sensem mojego życia.
Moim marzeniem była chęć posiadania własnego konia, auta z hakiem, prawa jazdy kat E, przyczepy, trenera. Każdego dnia byłam coraz bliżej osiągnięcia swoich marzeń. Droga była długa,ciężka,ale udało się. Jestem chorobliwie ambitną osobą i jeżeli tylko czegoś bardzo chce, to osiągnę to. W wieku 19 lat posiadałam wszystko to o czym wspomniałam powyżej. Jeździłam na zawody, skakałam, kilka razy nawet udało mi się wygrać. Z wykształcenia jestem hipoterapeutką i w tym zawodzie pracowałam w ośrodku dla dzieci niepełnosprawnych „Zabajka” w Stawnicy.

Wiktoria - wielka duchem i sercem.
Jednak stało się tak,że mój stan zdrowia zaczął się pogarszać i niestety konieczna była rezygnacja z jeździectwa. Postępująca choroba spowodowała także, że musiałam zrezygnować z pracy w zawodzie. Co zrobić? Poddać się? Nie, to nie w moim typie.

Ukończyłam kurs dogoterapii oraz felinoterapii (terapia z wykorzystaniem kota). Odnalazłam się w nowej roli znakomicie. W końcu to także połączenie i wykorzystanie pasji do pracy z niepełnosprawnymi dziećmi – czyli to co kocham robić. Jest to ciężka praca, aczkolwiek dająca ogromna satysfakcję. Każdy nawet ten najmniejszy uśmiech na buziach dzieci uświadamia mi, że warto w tej dziedzinie działać i się rozwijać.
Całkiem niedawno rozpoczęłam także współpracę z przedszkolami w Złotowie. Dzieci w ramach wielu zajęć , które czekają na nie w przedszkolu, mają teraz również zajęcia ze zwierzętami.
Odnalazłam swoje szczęście w dawaniu szczęścia innym. Uśmiech i radość dziecka to ukojenie mojej duszy. Kocham to.
Dziękuję Bogu za to kim jestem dziś. A to co do tej pory mnie spotkało... sprawiło jakim człowiekiem jestem.
Widocznie tak miało być, widocznie tyle musiało się stać bym odkryła piękno,które mam na co dzień.

Wiktorii Stachowiak wysłuchał Karol Potapowicz